Door deze troosteloze buurt,
in deze stad waar niets onmogelijk is,
baan ik mijn weg
en passeer uitdrukkingsloze gezichten.
Ik walg van de koude,
de koude temperatuur en de koude mensen die ik tegenkom.
Bij de kassa hoor ik het monotome geluid van de verveelde vrouw, die hetzelfde zinnetje automatisch opdreunt.
Kauwgom, veel kauwgom.
Het surrogaat dat het monster in mij moet afleiden terwijl het schreeuwt om nicotine, nicotine, nicotine!!!
Ik zal het verslaan.
Langzaam aan zal het verschrompelen tot dezelfde substantie dat kleeft.
Ik het het gered! Sigaretten getrotseerd bij de Etos. Morgen zal het makkelijker zijn.
Als ik terugben op plaats van bestemming gooi ik zuurverdiende centen in het andere monster. Voor 6 gulden mag ik 2 uren parkeren.
In het trappenhuis stop ik bij 133. Een vrouw zingt opera. Ik zie haar voor mij, terwijl ze het huishouden doet. Een glimlach moet me van mijn lippen.
Loop nog even door. Ben thuis. Thuis in het huis van mijn liefste....
